Het regent, o, wat regent het . . . .Wat we hebben verwacht
en gevreesd, gebeurt op onze tocht door de Cairngorm Mountains, in het midden
van Schotland. Plensbuien worden afgewisseld met een hardnekkige fijne
motregen, de lucht is grijs en de laaghangende wolken zorgen op de heuveltoppen
voor een vochtige mistdeken. Juist met dat weer rijden we een van de mooiste
routes van Schotland. De weg van Tormintoul naar Pitlochry voert door een
prachtig landschap van met donkere heide bedekte, hoge heuvels, afgewisseld met
groene dalen. Mensen lijken er amper te wonen, de enige levende zielen die we
tegen komen zijn schapen. We hebben de smalle weg bijna alleen voor onszelf. We
knorren en grommen zo nu en dan de hellingen van 14%, 20% of zelfs 25% omhoog en roetsen weer naar
beneden, want van haarspeldbochten hebben ze hier nog nooit gehoord. Bij mooi
weer moet het landschap het ene na het andere fraaie plaatje opleveren; wij
zien het vooral met een donkere, vochtige waas. Onderweg stoppen we in
Ballater. Ooit was hier het eindstation van de trein. Verder moest niet, vond
Koningin Victoria, want dat zou haar rust bij het wat verderop gelegen kasteel
Balmoral maar verstoren.
Dit Schostse buitenverblijf van de Engelse Koninklijke
familie kunnen we natuurlijk niet zomaar voorbij gaan. Eigenlijk valt het een
beetje tegen. Alleen de balzaal is toegankelijk en die staat vooral vol met Koninklijke
aandenkens en foto’s. Verder mag je in de tuinen maar die lokken in de regen
niet erg.
We houden halt in Pitlochry, een vakantieplaatsje, midden in
Schotland, op het kruispunt van drie wegen en gelegen aan een rivier. Er is een
hoofdstraat met restaurants en winkels, een camping en een distilleerderij. En
zo houden we weer een lazy Sunday, met een kilo kranten, koffie, een – voor ons
als ‘vrienden’ weer gratis – bezoek aan de distilleerderij en een wandeling
naar de zalmtrap. Die laatste moet via een aantal bassins zalmen de
mogelijkheid geven vanuit de rivier een dam te passeren en toch weer in het
hoger gelegen loch te geraken.
In de pub zien we Engeland met voetbal verliezen van Italie.
Dat lijkt ons meer te doen dan de Schotten. Die hebben niet zo veel met
Engeland en de Engelsen.
Vlakbij Pitlochry ligt kasteel Blair. Dat is het drukst
bezochte kasteel van Scotland en dat is niet verwonderlijk. Het weer is weer
opgeknapt en we brengen uren door op het enorme landgoed met het vriendelijke ,
witte kasteel.. Het publiek mag hier in bijna dertig kamers, die vaak prachtig
zijn gemeubileerd en vol hangen met allerlei schilderijen. Verder is er ook
hier weer een mooie tuin, meer dan twee eeuwen geleden aangelegd door de
toenmalige Lord en inmiddels weer in oude stijl hersteld. Die tuinierhobbie zijn
we vaker tegengekomen; kennelijk hadden de hoge heren daar allemaal tijd voor.
Pitlochry laat zich verder van zijn beste kant zien met een avond met pipermuziek en Schotse zang en dans op het plaatselijke recreatieterrein.. Het is een informeel gebeuren met het publiek op het terras of in de eigen auto’s, die in een halve kring rondom het toneel staan opgesteld. De muziek en het decor van de omliggende heuvels zorgen voor een bijzondere avond in Schotse sfeer.
We hebben naar Pitlochry en naar kasteel Blair en weer terug
154 kilometer gereden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten